Στην απέναντι όχθη του ποταμού η Βίνια πετούσε μικρά βότσαλα που αργότερα έγιναν βράχια τεράστια· έτσι μούσκεψαν όλους τους άλλους και το Γιώργο Κονταξάκη τόσο πολύ, μέχρι το μεδούλι, με αποτέλεσμα να μαλακώσουν τα κόκαλά του και να ξεχυθούν οι μνήμες σαν αστραπές-σπερματικός λόγος, τότε που την έπαιρνε μικρό κοριτσάκι απ΄το χέρι και της μάθαινε τα χρώματα της πέτρας.

Η Βίνια, σε κάθε βράχο έδινε και το σχήμα μιας μαύρης γυναίκας. Μετά σαν καλή μάγισσα αφού τις άφησε να παίξουν τσαλαβουτώντας μεσ΄ τα νερά, τις μάζεψε, τις στέγνωσε αφήνοντας μόνο την εσωτερική τους υγρασία, και τις κρέμασε στο απόλυτο λευκό, σαν διαστημικά όντα, να αιωρούνται από έλλειψη βαρύτητας, μαύρα σώματα σαν μαύρη φωτεινή λάβα. Ερωτικά και ατίθασα, πληθωρικά και μυρωδάτα, μοναχικά και τολμηρά, σώματα του πόθου και της σαγήνης, οι γυναίκες της Βίνιας Κονταξάκη έτοιμες να εκραγούν, σε χίλια ηδονικά αρώματα μουσικής όλων των ήχων.

Πλάθει τη φόρμα της με ένταση και ακρίβεια, με λιτά υλικά σε τεράστια χαρτιά, με χέρια που ματώνουν απ’ την τραχύτητα του υλικού, αφήνοντας χιλιάδες δακτυλικά αποτυπώματα μαύρου πάνω στο μαύρο, και γκρί, και άλλο γκρίζο.

Μες στην εκστατική τους αθωότητα, τα αισθησιακά γυμνά της Βίνιας, ξεπλένουν την ψυχή μας σαν καθαρό νερό, εξιδανικεύοντας την εικόνα του γυναικείου σώματος, καθώς μας οδηγούν σε μια θέση-διάθεση ηδονοβλεπτική.

Είναι ίσως το πιο χρωματιστό μαύρο που είδα ποτέ σε ζωγραφική. Γεια σου καλό μου.

Θεσσαλονίκη 18 Μαΐου 2002
Δημήτρης Ξόνογλου