Αυτό το κορίτσι, η Φρίντα, μου έδινε πάντα την αίσθηση της συνισταμένης των γυναικών της Μεσογείου.

Ένας μονήρης, αυτοτελής και αυτόνομος γάμος με την παγκοσμιότητα, με παρανύμφους φαινομενικά ετερόκλητους, που συνθέτουν μία ετερότητα κοινής αφετηρίας και κατάληξης στο διηνεκές.

Με παρανύμφους – αιχμές των δυνατοτήτων του μεγαλείου και της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Μια πορεία μετά την εκ θαύματος ανόρθωση από τη βιολογική καθήλωση, την απαγκίστρωση από τα ταμπού των συμβάσεων και από τον προσωπικό εγκλεισμό σε βιώματα μόνο νοητικού τύπου.

Πορεία που καταλήγει στο παγκοσμίως μοναδικά εξαγνισμένο κατακτητικό σύμβολο, τον Αλέξανδρο.

Το φως δεν εγκλωβίζεται, παραμένει πάντα διάχυτο.