«Σπεύδε βραδέως ή tardi*»

Δεν ξέρω αν η λατρεία της ταχύτητας κατάφερε πλην εξαιρέσεων να δώσει μικρές ή μεγάλες στιγμές απ΄την οσμή του χρόνου΄ για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δε μ΄ενδιέφερε, και μόνο γι΄αυτό δεν θα μπορούσα να γίνω φουτουριστής.

Να, σαν το Γέροντα που ενώ μιλάει σ΄εμάς στην αυλή του, την ίδια ώρα και στιγμή κάποιοι τον είδαν στην Αλεξανδρούπολη να βγάζει απο τις ρόδες φορτηγού ενα παιδάκι σώο και αβλαβές και κάποιον άλλο που ενώ η κουβέντα είναι για κρασιά, οι χούφτες του γεμίζουν δάκρυα απο τα μάτια μιας ανήλικης πόρνης στη Μπανγκόνκ.

Πέστε μου σας παρακαλώ, μπορείτε να δείτε την Ανατολή ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικά μέρη; Όχι, ή τη βλέπεις μ’ Αυτούς που περπατούν στα κύματα σ’ όλο το μήκος και πλάτος του κόσμου, ή τη βλέπεις τα χαράματα μισή, μετά απο ξενύχτι και πιοτό, αμαρτωλός και ράθυμος.

Τι να σας πω, μπορεί να φταίει “η μεταφυσική μούσα” του De Chirico, που στο πρώτο της ταξίδι με τον οδοντωτό στο Πήλιο, έγινε αμέσως ερωμένη των Κενταύρων.

Ένα είναι σίγουρο το καλύτερο μπουκάλι του κόσμου είναι αυτό που έφτιαξε ο Umberto Boccioni΄ τι έργο! «ψίθυροι έσω εντολής» που λέει και μια φαντασμένη Πατρινιά, αλλά και Severini, Carlo Carra και Balla, μπάλα απο τη Νάπολι μέχρι τη Μίλαν κι απο τις Συρακούσες ως τη Τζένοβα να παίζει ο Marinetti όταν ξερνάει τις αρλούμπες του σαν την Αφροδίτη που αναδύθηκε απ’ τα λασπόνερα, εκστασιασμένος απ’ τις ερπύστριες των τάνκς, ο λάτρης του φασισμού, θρασύς και κοπρολάγνος στη βρώμα των μυδραλιοβόλων.

Το πιο ανατρεπτικό έργο των τελευταίων χρόνων, είναι το χαμένο πέναλτι του μικρού βούδα, του Robertino, που βύθισε ολόκληρη την Ιταλία σε φουτουριστική κατάθλιψη τέτοια, που εξαπλώθηκε μέχρι τις πεδιάδες της Αργεντινής και μάρανε χιλιάδες στρέμματα απο χρωματιστές τουλίπες στην Ολλανδία, αναγκάζοντας τον υπουργό εξωτερικών Max Van der Stoel σε παραίτηση, και την βασίλισσα Julianna σε γοερό κλάμα με καυτά δάκρυα, που τρυπούσαν το καλοραμμένο της ταγιέρ, μεταβάλλοντάς το σε σουρωτήρι και τις κυρίες επι των τιμών, να τρέχουν να καλύψουν με ομόλογα της Lockheed όλες τις τρύπες της, όπου χωρούσαν δάχτυλα. Και δεν έφτανε μόνο αυτό, μυριάδες ranas βγήκαν απ’ τα κανάλια κρώζοντας αλά Jessye Norman χρυσοπράσινες μελωδίες, τρομάζοντας τις μικρές πράσινες Ολλανδέζες, ακόμα και τον Rumenigge πέρα απο τα σύνορα.

Θεέ μου, τι καιροί! Προσπαθώ να βάλω τα πράγματα σε μιά τάξη, και να ξεπετιέται μπροστά μου ο Luigi «απόψε αυτοσχεδιάζουμε» σαν την Αθηναϊκή κυβέρνηση, κι ας ξεσπάει η Jaqueline de Romilly απο τα Ηλύσια «εγώ τον Θουκυδίδη αγάπησα κι αυτόν έχω για άνδρα και σεις αυτόν να πάρετε».

Δεκατέσσερεις λέξεις με τις οποίες έφτιαξε φωλιά ένα μικρό αηδόνι.

Δεκέμβριος 2010
Δημήτρης Ξόνογλου

*μερικές σκέψεις για το Φουτουρισμό